Wiedział tylko, że nie warto mieć na celu czegoś wielkiego, jak pokój na świecie i szczęście dla wszystkich; za to może uda się czasem dokonać niewielkiego dzieła, które uczyni świat, w małej skali, trochę lepszym.
Na przykład kogoś zastrzelić.

Napisał „Dzis”.
To słowo, na którym można polegać, niewątpliwie prawdziwe. Niestety, wszystko pozostałe, na
czym mógł polegać, wyglądało raczej marnie.

Ostatnio edytowany przez Bukiet Roslin Trujacych (2012-07-24 19:26:41)

– To znaczy, kiedy człowiek osiąga... pewien wiek – zaczął znowu – uświadamia sobie, że świat nigdy nie będzie doskonały. I przyzwyczaja się, że jest trochę... trochę...
– Do kitu? – podpowiedział Nobby. Za jego uchem, w miejscu zarezerwowanym zwykle
dla papierosa, tkwiła gałązka więdnącego bzu.
– Otóż to. Znaczy, nigdy nie będzie doskonały, więc radzisz sobie jak możesz, tak? Ale kiedy dzieciak jest w drodze, rozumiesz, nagle wszystko wygląda inaczej. Człowiek myśli: moje dziecko będzie musiało dorastać w tym bałaganie. Pora tu sprzątnąć. Pora, by urządzić tutaj Lepszy Świat. I robi się taki... zapalony. Ostry.

Ostatnio edytowany przez Bukiet Roslin Trujacych (2012-07-25 13:45:21)

"Odnosił wrażenie, że próbując poświęcić jak najwięcej energii na rozplątanie wirujących myśli, jego ciało ściągało tę energię z reszty Vimesa. W oczach mu pociemniało, zmiękły kolana...
Nie pozostało nic prócz zdezorientowanej rozpaczy."

Miłość nie jest grzecznym gościem, panie Madderdin. Miłość nie zapowiada swej wizyty na dwa tygodnie wcześniej. Miłość jest jak złodziej wślizgujący się do waszego domu i kradnący wszystko, co macie najcenniejszego. Przypomina piorun spadający z pogodnego nieba. W pojedynku z miłością macie tak samo wielkie szanse jak kurczak przy jastrzębiu.